روز قبل از خارج شدن از مدينه-1
وليد بن عتبه كسى را به در خانه امام حسين(ع) فرستاد تا ببيند آيا از مدينه بيرون رفته يا نه؟ چون او را در خانه نيافت گفت: الحمدلله كه او بيرون رفت و خدا دست مرا به خون او آلوده نكرد. امام(ع) در وقت صبح به خانه بازگشت. سپس وليد عصر آن روز مردانى را به سوى او فرستاد، امام(ع) فرمود: تا صبح صبر كنيد تا ببينيم چه مى‌‌‌شود؟ آنان نيز آن شب دست از او برداشته فشار نياوردند.
روز قبل از خارج شدن از مدينه-2
شيخ مفيد ميگويد: امام حسين ع آن شب را كه شب شنبه و سه شب به آخر ماه رجب سال- 60- هجرى مانده بود در منزل خود اقامت كرد. وليد بن عتبه با ابن زبير مشغول مكاتبه بود كه براى يزيد بيعت بگيرد. ولى ابن زبير زير بار نمي‏رفت  ا اينكه سرانجام ابن زبير همان شب از مدينه خارج و متوجه مكه گرديد. وقتى صبح شد وليد گروهى از مردان را كه از دوستان بنى اميه بودند با تعداد هشتاد سوار بدنبال ابن زبير فرستاد. آنان در تعقيب ابن زبير رفتند ولى چون وى را نيافتند بازگشتند. (1) هنگامى كه آخر روز شنبه فرا رسيد وليد مردانى را نزد امام حسين فرستاد كه بيايد با وليد براى يزيد بيعت نمايد.امام حسين به آنان فرمود: تا صبح صبر كنيد تا ببينيم چه مى‌‌‌شود؟ مأمورين وليد آن شب را از امام حسين ع دست برداشتند و اصرارى به آن حضرت ننمودند.

ادامه ی سفرنامه در قسمت های بعد...

 الف) محمد بن عمر گويد: از پدرم عمر بن على بن ابى‌‌‌طالب(ع) - كه با دايى‌‌‌هايم آل عقيل سخن مى‌‌‌گفت - شنيدم گفت: چون برادرم حسين(ع) در مدينه از بيعت با يزيد خوددارى كرد، نزد او رفته او را فارغ يافتم. عرض كردم: اباعبدالله فدايت شوم برادرت ابومحمد حسن(ع) از پدر خود امير مؤمنان(ع) برايم نقل فرمود (ناگاه بغض گلويم را فشرد و) گريه مهلتم نداد و هق‌‌‌هق گريه‌‌‌ام بلند شد. حضرت(ع) مرا به سينه چسبانيد و فرمود: به تو فرموده: كه من كشته مى‌‌‌شوم؟ عرض كردم: خدا نكند اى فرزند رسول خدا! فرمود: تو را به حق پدرم سوگند آيا كشته شدن مرا به تو خبر داده است؟ عرض كردم: بله، پس چرا اقدام نفرمودى و بيعت نكردى؟ فرمود: پدرم از رسول خدا(ص) خبر كشته شدن خويش و همچنين خبر كشته شدن مرا برايم نقل نمود و اين جمله را نيز اضافه نمود كه قبر من نزديک قبر او خواهد بود، آيا گمان مي‌‌‌كنى چيزى كه تو مي‌‌‌دانى، من نمي‌‌‌دانم؟ 

ب) به خدا سوگند، هيچگاه زير بار ذلت نخواهم رفت 

ج) و روزي خواهد بود که مادرم فاطمه(س)، از اذيت و آزاري كه ذريه‌‌‌اش از اين امت ديده‌‌‌اند به رسول خدا(ص) شكايت خواهد برد  د) و كسى كه بواسطه آزار و اذيت ذريه فاطمه موجب رنجش و اذيت او گردد، هرگز داخل بهشت نخواهد شد.

ادامه ی سفرنامه در قسمت های بعد...

 الف) چون شب دوم شد، امام(ع) نزد قبر پيامبر(ص) آمد و دو ركعت نماز گزارد. چون از نماز فارغ شد فرمود: خدايا! اين قبر پيامبر تو محمد(ص) است و من فرزند دختر پيامبر تو، و براى من چيزي از امر پيشامده است كه خود مى‌‌‌دانى. 

ادامه ی سفرنامه در ادامه ...

ابوبكر بن عبدالرحمن نزد امام(ع) آمده عرض كرد:

پسرعمو! من نگاه عطوفت‌‌‌آميز به تو دارم و نمى‌‌‌دانم در خيرخواهى خود نزد شما چگونه‌‌‌ام؟ فرمود: ابوبكر! تو از كسانى نيستى كه در خويشى خود ناخالص‌‌‌اند، آنچه مى‌‌‌خواهى بگو. عرض كرد: تو ديدى كه عراقيان با پدر و برادر تو چه كردند، با اين حال مى‌‌‌خواهى به سوى آنان - كه بندگان دنيايند - بروى تا كسى كه وعده يارى‌‌‌ات داده با تو بجنگد و آنكه تو نزد او از يارى شده‌‌‌اش محبوب‌‌‌ترى، رهايت سازد؟! خدا را در نظر داشته باش. امام(ع) فرمود: پسر عمو! خدا به تو پاداش نيك دهد، تو در حد توانايى، نظر خود را دادى، هر چه خدا مقدّر فرمايد، واقع خواهد شد. ابوبكر عرض كرد: اِنّا لله! و حساب كار نزد خداست.

ادامه ی سفرنامه در قسمت های بعد...

ابن عساكر گويد: مسور بن مخرمه به امام(ع) نوشت:

مبادا فريب نامه‌‌‌هاى عراقيان را بخورى - با اينكه ابن زبير به تو مى‌‌‌گويد: به آنان ملحق شو كه تو را يارى خواهند كرد - مبادا از حرم جدا شوى. آنان اگر به تو نيازمندند با اشتران آماده به سوى تو خواهند آمد پس با نيرو و آمادگى بيرون مى‌‌‌روى. امام حسين(ع) به او پاداش نيك داد و فرمود: در اين باره از خدا، خير خواهم طلبيد.

ادامه ی سفنامه در قسمت های بعد...

خطاب به مروان بن حکم ـ1

 الف) امام حسين(ع) فردا صبح از خانه بيرون آمد تا اخبار جديد را دريابد. در بين راه به مروان بن حكم برخورد كه گفت: ابا عبدالله من تو را نصيحتى كنم از من پيروى كن تا راه يابى و به مقصود خود برسى! امام فرمود: چيست؟ بگو تا بشنوم. گفت: تو را دعوت مي‌‌‌كنم با امير مؤمنان! يزيد بيعت كنى كه خير دين و دنياى تو در آن است. امام فرمود: انا لله و انا اليه راجعون  ب) بنابر اين بايد با اسلام خداحافظى كرد كه امّت اسلامي ‌‌‌به فرمانروايى چون يزيد گرفتار آمده است. سپس به مروان رو كرده فرمود: واى بر تو! آيا فرمانم مى‌‌‌دهى با يزيد كه مردى فاسق است بيعت كنم؟! اى پُر گناه! زياده‌‌‌روى كردى، در برابر اين گفتار سرزنشت نمى‌‌‌كنم، زيرا تو آن نفرين شده هستى كه مورد لعن رسول خدا(ص) قرار گرفتى با اينكه هنوز در صلب پدر خود حَكَم بن ابى العاص بودى. براى كسى كه رسول خدا(ص) نفرينش كرده باشد چيزى جز اينكه به بيعت يزيد فراخواند ممكن نيست. سپس فرمود: از من دور شو اى دشمن خدا  ج) ما خاندان رسول خداييم و حق در ماست و زبان ما به حق گوياست  د) از رسول خدا(ص) شنيدم كه فرمود: خلافت بر دودمان ابوسفيان و طلقاء و فرزندان طلقاء حرام است. اگر معاويه را بر منبر من ديديد شكمش را بشكافيد. به خدا سوگند اهل مدينه او را بر منبر جدّم ديدند و به فرمانش عمل نكردند، از اين رو خدا آنان را به فرزندش يزيد گرفتار كرد. خدا عذابش را در آتش بيفزايد.

ادامه ی سفرنامه در ادامه...

در جوار مرقد رسول الله(ص)- 1
 الف) شبى امام حسين(ع) از خانه بيرون آمده كنار قبر جدش رسول خدا(ص) آمد و فرمود: سلام بر شما اي رسول خدا! منم حسين؛ پسر فاطمه؛ فرزند تو و فرزند زاده تو؛ و فرزندي كه جانشين خود در ميان امت قرار داده‌‌‌اى، اى پيامبرخدا! آنها مرا ضعيف شمردند و حرمتم را نگه نداشتند  ب) و اين است شكايت من به پيشگاه تو تا زمانيکه به ديدارتان نائل شوم. سپس برخاست و به نماز ايستاد، پيوسته در ركوع و سجود بود.

ادامه ی سفرنامه در ادامه...

در دوّمين ملاقات با استان‌‌‌دار مدينه ـ1
 الف) ابن اعثم گويد: حضرت(ع) فرمود: واى بر تو اى فرزند زرقا! آيا دستور مي‌‌‌دهي  گردنم را بزنند؟! به خدا سوگند دروغ مى‌‌‌گويى. به خدا سوگند اگر كسى آهنگ مرا كند پيش از آن، زمين را از خونش سيراب خواهم كرد. اگر خواهى و راست مى‌‌‌گويى آهنگم كن! سپس امام حسين(ع) رو به وليد بن عتبه كرده فرمود: ب) اى امير! ماييم خاندان نبوت و معدن رسالت، و محل آمد و شدِ ملائک و محل نزول رحمت خدا ج) خداوند به واسطه ما شروع کرد و با ما به انتها مي برد. د) اما يزيد؛ فردى است شرابخوار و کشنده افراد بي گناه و فاسقي آشکار؛ چگونه مثل من، با مثل او بيعت کند؟! هـ) ليکن آينده اي خواهد بود و خواهيم ديد كه كداميك از ما سزاوار خلافت و شايسته بيعت است آنان كه بر درگاه بودند صداى امام حسين(ع) را شنيده تصميم گرفتند تا در را بگشايند و شمشيرها از نيام بركشند كه امام(ع) شتابان به سوى آنان آمد و آنان را فرمود تا به خانه‌‌‌هاى خود برگردند و خود نيز به منزل برگشت. مروان بن حكم به وليد بن عتبه گفت: به من گوش ندادى تا حسين(ع) از دستت رها شد. به خدا سوگند ديگر به چنين فرصتى دست نخواهى يافت. به خدا او بر تو و بر اميرمؤمنان[يزيد]! شورش خواهد كرد، اين را بدان. وليد بن عتبه گفت: واى بر تو! مرا تحريك مى‌‌‌كنى تا حسين(ع) را بكشم با اينكه نابودى دين و دنيايم در كشتن اوست؟! به خدا سوگند دوست ندارم كه همه دنيا از آن من باشد و من حسين بن على(ع) فرزند فاطمه زهرا(س) را كشته باشم، به خدا گمان ندارم كسى با كشتن حسين(ع) خدا را ملاقات كند مگر در حالى كه ترازوى عملش نزد خدا سبك باشد و خدا به او ننگرد و او را پاكيزه نكند و برايش عذابى دردناك خواهد بود. مروان خاموش شد.

ادامه ی سفرنامه در ادامه...

سخن امام(ع) با اهل‌‌‌بيت و اصحاب-۱
سپس حسين بن على(ع) رهسپار منزل شده آب خواست پس لباس پوشيده وضو ساخت و دو ركعت نماز گذارد و در نمازش آنچه مي‌‌‌خواست دعا كرد، چون فارغ شد سراغ جوانان و خويشان و دوستان و خاندان خود فرستاد، آنان را در جريان تصميم خود گذارد و فرمود: بر درگاه اين مرد بايستيد، من مي‌‌‌روم و با او سخن مي‌‌‌گويم اگر صدايم بلند شد و فريادتان زدم كه: اى آل رسول در آييد، بدون اجازه هجوم آوريد و شمشيرهاى خود را آخته كنيد و شتاب نورزيد، اگر صحنه را ناخوشايند ديديد بجنگيد و آن را كه آهنگ مرا كرده بكشيد.

ادامه ی سفرنامه در ادامه...